 | Prvi domaći zadatak |
|
1. Kritike pristupa tranziciji u odraslost uglavnom su usmerene na percepciju procesa prelaska iz mladosti u odraslost kao jednolične staze. Međutim, postoji dva ključna problema povezana sa ovim konceptom: prvo je pitanje heterogenih životnih putanja koje su dovedene u sumnju brojnim istraživanjima. Ideja o destandardizaciji životnih tokova nije tako relevantna u kasno modernom dobu, kako mnoga istraživanja pokazuju. "Destandardizovani" životni putevi mogu biti povezani sa odgađanjem nezavisnog stanovanja, osnivanjem porodice ili završetkom obrazovanja, što karakteriše tranziciju oblikovanu kulturom odgađanja. Drugi problem je povezivanje destandardizacije životnih putanja sa procesom individualizacije kao i detradicionalizacije. Koncept tranzicije u odraslost obuhvata prelazak pojedinca iz jedne životne faze u drugu, pri čemu se naglašava proces odrastanja koji tradicionalno obuhvata obrazovanje, zapošljavanje, finansijsku i stambenu nezavisnost, kao i preuzimanje odgovornosti za porodicu. Objašnjava kako se destandardizacije životnih putanja pretežno sagledava kroz sociološku ideju detradicionalizacije putanja i sve veće individualizacije. I ovi pristupi su kasnije bili kritikovani to možemo videti i prema teorijama "postadolescencije" i "mladi odrasli". Klasični pristup tranziciji u odraslost polako gubi svoj značaj, ustupajući mesto pristupu životnom toku koji se fokusira na promene u statusu i ulozi, povezujući strukturalne faktore i samo delovanje. Taj pristup životnog toka ima prednost jer se fokusira na aktivno povezivanje ta dva. Posebno istražuje odnos strukturalnih i institucionalnih faktora tokom razvoja i promena kod pojedinca uz istovremeno razmatranje značenja koja on sam dodeljuje ovim odnosima.
2. Kod mladih u Srbiji one koje se izdvajaju kao neko od osnovnih i glavnih karakteristikea tranzicije u odraslost jesu: u postizanje nezavisnosti od roditelja, posebno u vezi sa finansijskom i stambenom samostalnošću, zapošljavanje i osnivanje vlastite porodice. Iz istraživanja perioda od 2003. do 2011. godine, ova tranzicija u odraslost na pojedinačnom nivou postaje sve više personalizovana, odnosno upravo životni putevi postaju sve individualniji, što dovodi do promene u klasičnoj sinhronizaciji događaja u životnoj putanji odnosno među procesima kao što su završetak školovanja, pronalaženje posla, sklapanje braka, planiranje dece. Ono što je važno da istaknemo jeste da u Srbiji mladi kasno napuštaju roditeljske domove, što ih čini duže vremenski zavisnima od roditelja u materijalnom smislu. U poređenju podataka iz 2003. i 2011. godine, prisutno je konačno blago ubrzanje u tranziciji što može biti pokazatelj potpuno novog talasa spoznavanja koliko su zapravo u medveđoj usluzi živeli mladi koji su pod zaštitom svojih roditelja materijalno i finansijski, o čemu nam upravo svedoče podaci da dolazi do malo ranije tranzicije koja je upravo u vezi sa sticanjem finansijske nezavisnosti od roditelja. U prethodnim godinama jeste smanjen broj mladih koji su potpuno finansijski zavisni od roditelja, dok raste broj onih koji ostvaruju sopstveni prihod. To je ono što se najznačajnije promenilo, dok ostatak poprilično ostaje standardizovan i mladi se plaše i dalje da idu manje utabanim putem. Barem tako deluje. |